Wierzba, brzoza i dąb cz. 7

Dąb. Wspaniałe to drzewo przeszło tysiąc lat wieku dochodzić mogące, bywa do 40 m. wysokie, ma pień gruby, szarą, popękaną korą okryty, rozchodzący się w szerokie, tęgie, rozłożyste konary, które przechodzą w pokrzywione, krępe gałęzie. Pierwszy korzeń dębu schodzi prosto do ziemi bardzo głęboko i rośnie ciągle, stąd stoi silnie w ziemi, a ponieważ ma i gałęzie tęgie a krępe, więc wszędzie, gdzie rośnie, uważany jest za obraz siły. Lasy dębowe nazywają się dąbrowami.

Liście jego są jajowato podłużne, tępe, okrąglawo zatokowe, w podstawie klinowate, w ogonek zwężone, skórzaste, ciemno zielone i lśniące. Dąb jest jednopienny. Kwiaty pręcikowe złożone są z 5 – 10 pręcików, otoczonych 5 listkowym, zielnym okwiatem, zebrane w wiotkie, cienkie, zwierające się kotki. Kwiaty słupkowe stoją na końcach krótkich gałązek po 2 – 4 razem. Składają się z małego słupka o jednej szyjce i trzech znamionach, z okwiatem 6 listkowym. Na zewnątrz każdy kwiat otoczony jest bardzo licznymi łuskami, które tworzą tak zwany kieliszek. Z kieliszka tworzy się miseczka owocu, zwanego żołędzia, który Jest niełupka. Nasienie jest bezbielmowe o zarodku dwuliściennym.