Marchew i barszcz cz. 4

Barszcz  jest zielem na łąkach nieco wilgotnych, w gajach i ogrodach pospolitym.

Korzeń ma gruby, długi, mięsisty, żółtawy. Pędy nieraz dwu metrów wysokości dochodzące, dość gałęziste. Łodyga dęta, głęboko bruzdowana, szorstko szczeciniasta. Liście wielkie, mają pochwy błoniaste, mocno wydęte a blaszki głęboko pierzasto wcinane. Baldachy są wielkie, zwykle bez okrywy, albo jeżeli ta jest, to składa się z listków krótkich lancetowatych, nietrwałych, okrywki zaś są utworzone z 5 – 8 listków bardzo szczupłych, prawie szczeciniastych. Kwiaty są białawe lub blado-żólto zielonawe, tak samo jak u marchwi promieniste i grzbieciste. Rozłupki mają dwa żebra skrajne skrzydełkowato rozwinięte, trzy zaś środkowe są wąskie i delikatne. W 4 dolinach niema żeberek, ale widać ciemniejsze przeświecające rudawe smugi, biegnące od góry do połowy wysokości rozłupki. Kora łodygi jest jadowita, ale łatwo daje się odedrzeć od pozostałej części, która jest słodkawa w smaku, a po zakiszeniu daje smaczny kwaskowaty płyn. Z niego nasi przodkowie robili jeszcze w XVI w. zupę zwaną barszczem, który dziś tak nazywamy, choć robimy go z ćwikły.