Tatarka i szczaw cz. 2

Szczaw pospolity ma kłącze wrzecionowate, żółte, zewnątrz licznymi korzeniami pokryte. Pęd tylko w górze rozgałęziony. Łodyga podłużnie brózdowana, w dolnej części czerwonawa. Liście wydłużone, strzałkowate, żylaste, ciemno zielone, mięsiste, dolne w kraju lekko faliste i długoogonkowe, górne bezogonkowe. Wszystkie w nasadzie otoczone z łodygą pochewką o kraju ząbkowato postrzępionym. Z kątów górnych liści wychodzą rozgałęzione grona z licznymi kwiatami z okwiatem zielnym z sześciu listków złożonym, z których trzy tylko po przekwitnięciu kwiatu dalej się rozrastają i wznoszą w górę. I otulając owoc, trzy zaś nie rosną i zwieszają się ku dołowi. Pręcików jest sześć. Słupek o zalążni trój kanciastej z szyjkami zwisłymi i zakończonymi pędzelkowatymi znamionami. Wewnątrz zalążni jeden  zalążek. Po dojrzeniu owoc jest niełupką, otoczoną trzema rozrosłymi listkami okwiatu. Spotykają się kwiaty mające tylko pręciki, czyli pręcikowe, i znów takie, które prócz okwiatu, mają tylko słupek, czyli słupkowe.

Tatarka i szczaw mają liście z przylistkami tutkowato obejmującymi nasadę ogonka i łodygę, czyli z pochewką. Okwiat niewyróżniony na kielich i koronę. W słupku z trzema znamionami jeden tylko zalążek, owocem niełupka trójkańciasta. Tworzą rodzinę rdestowatych. Należące tu rośliny, choć nie kwitną, można po pochewkach poznać.

U róży przylistki były przyrośnięte z dwu stron do ogonka, tu są tutką obejmującą na zewnątrz ogonek liścia i łodygę wokoło.

Są rośliny jak szczaw, które na tym samym osobniku mają kwiaty już obupłciowe, już pręcikowe, już słupkowe. Rośliny mające takie kwiaty nazywają się pomieszane pienne.

Tatarka i szczaw mają okwiat, w szczawiu zielony, barwny w tatarce, Nie mają więc kielicha ani korony i są bezpłatkowe.